قاصدک های سوخته

باد پیغام لب دریا را

به دل کوه رساند

آسمان ابری شد!

یاد موسیقی شعر افتادم

یاد گیسوی نوازشگر تو

یاد مژگان تو٬ آه

آه من قافیه را باخته ام!

زیر ابر رحمت

غسل باران کردم

ناگهان صاعقه زد٬ صاعقه زد٬ صاعقه

تک تک نافله ها را سوزاند

در میان آتش

یاد یاران کردم

پشت هر قطره باران٬ ملکی می آمد!

شب و آهنگ غزل

شب و تصنیف نسیم

شب و مهمانی مرموز زمین

همه هستی به زبان آمده بود

کوه

        جنگل

                   دریا

میهمان از همه خاکی تر بود

آسمان آمده بود

با دو دمپایی ابری

                       آرام

یک ترانه بر لب

صاف و ساده

                   گمنام

شعر در هر رگ گیتی جاری

                                     باری

جیرجیرک تا صبح

جار می زد که کسی تنها نیست

نفس صبح که عطر افشان شد

تازه آواز قناری گل کرد

مرحبا بیداری!

خسته ام از توبه های سَرسَری     از هوای نفس و از دیو و پری
دوستـــانِ دشـمـنـم در یـاوری     مــادرانِ بـدتـر از نـامـــادری
 
باید امشب رفت راه دیگـری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
 
عده ای خوابند، پس بیدار کو؟     عده ای مست اند، پس هوشیار کو؟
پـس زبـان مـیـثـم تـمّــار کو؟     در شبـــــ روشـنـگری عـمـار کـــو؟
 
قهـرمانِ غرقِ غربت رهبری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
 
کـاش مـولایـم علـی تنــها نبـود     ایـن جوابـــ روضـه هـای مـا نبـود
ایـن جوابــــ ظهـر عـاشـورا نبـود     ایـن جوابـــ حضرت زهــرا(س) نبـود
 
فوت و فن های فرار از روسری
الامـان الغـوث یابن العسگـری
 
***
 
خـوش خیالان خوب رندی می کنند     جـای مـردی، مرد رندی می کنند
گلــه گلــه گــاو بــنــدی می کنند     گاو صندوق، چشم بندی می کنند
 
گم شده اسناد با جادوگری
الامان الغوث یابن العسگـری
 
***
 
عـده ای بـا یـاد قُـدقُـد آس و پاس     عده ای از جوجه خواران در تراس
الغرض جمع است مردم را حـواس     اخـتـلاس و اخـتلاس و اخـتلاس
 
چشم ما باشد به روز داوری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
 
مال مردم مال بابات است؟ نه     وقـف خــرج انتـخـابـات اســت؟ نه
جرم تو لازم به اثبات است؟ نه     این همان مسئول محتاط است؟ نه
 
کـوس آقایی زند هر نوکـری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
 
دور از جـــان هــمـــه افــراد دزد     داد بر مردم به کوچه یاد دزد
در شلوغی می زند هی داد دزد     چــوب را بــردار تا فـریـاد دزد
 
لاجـرم آید به گوشِ هر کری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
 
جنگ با ما کار هر دژخیم نیست     چاره دژخیم ها تعظیم نیست
درد مـردم از غـم تحریم نیست     در دل اهـل عبادت بیم نیست
 
آه از این فتنه ها و خود سری
الامان الغـوث یابن العسگـری
 
***
 
مجـلـس اهـل دعـا پـر رونـق است     هق هق اهل بکا چون حق حق است
صلح و جنگ این ولایت مطلق است     اهـل بـاطـل نـوبـت جـاء الحـق است
 
می دهد این ذکر ما را برتری
الامان الغوث یابن العسگـری
 
***
 
از منافق هرچه می افتد نقاب     مـی شود پـر رو تـر و حاضـر جواب
با دم از حـق بشر با آب و تاب     کشتن شهری مسلمان شد ثواب
 
سوخت جان شیعه در ناباوری
الامـان الغتوث یابن العسگـری
 
***
 
آه از اینگونه کشتار، آه آه     آه از این جانسوز اخبار، آه آه
آه از اوضـاع میانمـار، آه آه     پس کجایی ای علمدار، آه آه
 
ای که امـت را امـیـد آخـری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
 
حق نمی گردد فنا در زیر سُم     نیست آیا بدتر از بمب اتم؟
کشتـن یک شهر در اخبـار گُم     ایـهـا الـمـذمـل ، قُـم، قُـم
 
تا که با شمشیر فریاد آوری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
 
مـا دعـا کـردیـم و آنـهـا بـرده اند     نوحه خوان ما، سینه زنها برده اند
بی کفـن ها بی کفن ها برده اند     مـردهـا تنـها نـه ، زن هـا بـرده اند
 
ای شهادت باز از ما می بری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
 
یک طرف از دست خود جان برلبم     یک طرف بالا نرفته یا ربـم
یک طـرف از هـجـر در تـاب و تبـم     یک طـرف یـاد مزار زینـبـم
 
با مزار عمه ات کین گستری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
 
شیعه مولا جان چنین بی کس نبود     روزی ما دست خار و خس نبود
در کـبــوتـر خـانـه هـا کـرکـس نبـود     قبر زهرا بود مخفی، بس نبود؟
 
حیدری کن حیدری کن حیدری
الامـان الغـوث یابـن العسگـری
 
***
 
خوب شد این باب آخر وا نشد     قبـر زهـرا مـادرت پیـدا نشد
چـون بقیـع بازیچه اعداء نشد     یا که ویران مثل سامرا نشد
 
ای که فـکـر انـتـقام مـادری
الامان الغوث یابن العسگری

عمریست غمت به من محبت دارد
مگذار که دست از سَرم بردارد

یکبار بلی گفتم و شادم که مدام
باران بلا بر سر من می بارد...

۱

هنوز آري هنوز

از شور شيرين تو لبريزم

و گاهي

كودكانه

دور از چشم تو

نم نم اشك مي ريزم

هنوز از لابلاي اين همه آوار آتش بار اين طوفان پي در پي

اگر خوابي به چشمانم سرازير است

از آواي لالايي تو مي آيد

و مي بايد

به سوي آسمان آرزويت بال بگشايم

نمي آيم...

(محمد اهل شمران است

با ما خوب مي جوشد

خيالت تخت

ابراهيم با من دست در دست است!

هواي بچه هاي دسته را دارد

مُحرم تازه داماد است

با گردان عاشوراييان رفته جلو مادر

الو؟! مادر؟!

الو...؟!

مادر...؟!)

ناخواسته به روی سیاهم نگاه کن!
یک بار هم به خاطر من اشتباه کن!

جانا! مگر شکستن دلها گناه نیست
قربان دل شکستن تو - پس - گناه کن!

با یک نگاه می کشی و زنده میکنی
مابین مرگ و زندگی ام ، یک نگاه کن!

حتی دروغکی شده از عاشقی بگو
امشب مرا برای همیشه سیاه کن!

کشتی مرا، ولی مرو از پیش کشته ات
تابوت بی قرار مرا سر به راه کن!

نمی شد از دست بارون بهاری فرار کرد، هر جوری بود منو از توی دفتر کشوند توی صحن مسجد. بی اختیار هوای شهیدا به سرم زد. نزدیک مزار پنج شهید که رسیدم از مناره سوره پنج تن رو شنیدم. دوتا از خانومها از روی قبر شهیدا آب نیسان می گرفتن.

زیر چتر پاره پاره درخت توت نزدیک شهدا پناه گرفتم. بارون مثل تیم ملی خودشو گرم میکرد.  گاهی همه آروم و گاهی همه تند تند می دویدند. یه خوره که به شدت کورس گذاشتن اولین تگرگ مقابل من به زمین افتاد. مونده بودم ببینم گلبرگ گلی بود که از روی درخت روی سر من افتاد یا هجوم تگرگه که تولد من رو با عروسیم اشتباه گرفته!

برو به شونزدهم اردیبهشت و شب تولدم که در راهه.

آخه من غروب 17 اردیبهشت به دنیا اومدم. غروب هفتم محرم! که بقول مادربزرگ خدا بیامرزم می گفت طوفان بزرگی بپا شد و میخواستن اسمم رو طوفان بذارن!  

یادم اومد چهل و چهار سالمه. چهار به اضافه چهار میشه هشت. یعنی امام رضا (ع). اینو با دیدن «وحید مصححی» که از مشهد اومده بود منو ببینه میشه حس کرد.

اصلا سال 88 سال امام رضاست!

یادم اومد مجموع اعداد سال تولدم (1344) هم میشه دوازده! چهل و چهار!

وقتی به حوض بزرگ پشت صحن مسجد رسیدم، کنسرت هزارتا سنتور تماشایی بود. خود حوض هم مثل یک سنتور بزرگ خودنمایی می کرد. سروها به ردیف مثل آقایون و بقیه درختا مثل خانوما و دختر خانوما دسته جمعی برام آواز میخوندن: تولد، تولد، تولدت مبارک!

حالا به این مستطیل بزرگی می رسم که مقابلم قرار داره. درست همونجایی که سال 79 با بروبچه ها دور هم می نشستیم و شعر می خوندیم. همونجایی که اولین جلسه های انجمن شعر رو برگزار کردیم. اون روزا حسابی شاکی بودم از این که مجبورم بین دخترای دانشجو بشینم و شعر گوش بدم. و شعر بخونم. حالا به جایی می رسم که زمین هم زبون درآورده و به من میگه تولدت مبارک!

از همین سنگ نوشته بزرگی که مقابلم قرار گرفته می فهمم که خدا برای شب تولدم سنگ تموم گذاشته.

اینجا همونجایی که جمع می شدیم و شعر می خوندیم اینجا همونجایی که تصمیم گرفتیم اولین برنامه «سوختگان وصل» رو برگزار کنیم. حالا اینجا یه یادبود برای شهدا گذاشتن روی این سنگ نوشته زیباست که به من داره مژده شهادت میده. و من المومنین رجال صدقوا...!

اون پشت مشتا؛  لای ابرا یه خبرایی بود. معلوم نبود چه آتیشی توی کوره دلشون بپا شده که مرتب گر می گرفتن. تا حالا ابرا هیچوقت اینطور قرقر نکرده بودن. یکسره و بی وقفه. عجیبه از پارگی شرق و غرب ابرا خورشید می رفت توی ماه و در می اومد.

صدای الله اکبر اذون بلند شد. باید می رفتم نماز. راستی یاد حاج آقا مصطفی بخیر که اولین اذون رو توی گوشم خوند...!

 شانزدهم اردیبهشت ۸۸ - مسجد دانشگاه تهران

۴ 

حتی برهوت جامه از گل پوشد
یک فصل اگر باده ی باران نوشد

۳ 

این رباعی رو برای سنگ قبرم سرودم:

چون شمع ، فروغ بزم یاران بودم
چون پروانه ، پیک بهاران بودم

۲

روح پدرم شاد که می گفت به من:
خوش باد دمی که دیده آید به سخن

۱ 

یادت نرود چه نوبهاری داریم
محبوب تر از بهار ، یاری داریم

چندی ست سکوت شرح فریاد من است
ویرانه دل، بهشت آباد من است

در چشمه اشک ، چشم خود را شستم
دیدم شب مرگ ، صبح میلاد من است!

غم مخور آخر گره از کار ما وا می شود
غنچه از دامان دلتنگی شکوفا می شود

دوری و شوق رسیدن – می رسی ترس فراق
عشقبازی های ما گاهی معما می شود

گاهگاهی غرق می گردم میان موج اشک
هر چه گم کردم ، در این یک قطره پیدا می شود

مرگ هم در منظر ما ، نیست درد بی دوا
چون به غیر از عشق هر دردی مداوا می شود...!

از دست چشم های تو، بین دو راهی ام

محکوم تا همیشه ی خواهی نخواهی ام

یک چشم می فروشد و یک چشم می خرد

از دست چشم های تو، بین دوراهی ام

با شعله های نرگس تو، دود می شوم

مولود مرگ هستم و اسفند ماهی ام

طوفان رهین دولت خانه بدوشی است

هستی گرفته از پی بی سرپناهیم

تا طفل اشک آمد و بر دامنم نشست

مهتاب شد به دامن شب روسیاهی ام

در دادگاه عشق به شاهد نیاز نیست

ثابت شده بخاطر تو بی گناهی ام

از پای درس مکتب چشم تو آمدم

این پاره پاره دل، دل خونین گواهی ام

در خیمه نگاه تو آتش گرفته ام

من روضه خوان چشم توام!... قتلگاهی ام!

در موج اشک غرق شدم تا بجویمش

در حیرت از تلظّی آن بچه ماهی ام

در چشم من تمام زمین بارگاه تست

من هر کجا روم، بحضور تو راهی ام!!!...

در هر نفست ، شهادتی دیگر بود

هر لحظه ، ترا ولادتی دیگر ، بود

یاران شهید ، با خدایند ، ولی

بودن با تو ، سعادتی دیگر بود

شولای تب فراق تن پوشم بود

داغ همه لاله ها در آغوشم بود

تا درد تو را ز من نگیرند چو شمع

یک عمر سلاح گریه بر دوشم بود

قطار قطار

             فشنگ

یک قدم

          عقب نشینی

                            هرگز

تا آخرین نفس

                    آتش

می توان

            یک تنه تا صبح

                                علمداری کرد!

امضاء: شمع      

ناگهان
چقدر زود
دیر می شود!

آینه در آینه حیرانی ام

پیچ و خم زلف پریشانی ام

اول این قصه کجا بود و کی؟

سوره ی انگورم و آیات می!

رگ رگ من – تاک – جنون در جنون

ریشه ی در – خاک – جنون در جنون

مستم و در خویش شرابم کنید

در خم تشویش شرابم کنید

مستم و از جام شما جرعه نوش

شمعم و در عشق شما شعله پوش

پرسه ی پروانه ی در آتشم

شعله ی شمع است که سر می کشم

دستخوش باده و باد سحر

آتش و خاکستر من در به در

آتش و خاکستر من دست باد

عقل مرا ، عشق تو بر باد داد!

عشق ، مرا باز به طوفان سپرد

عشق ، مرا تا به خرابات برد

گوشه ی ویرانه خرابات من

دخترکی  پیر مناجات من

دخترکی مرد تر از هر چه مرد

خانه خراب دل و خاتون درد

دخترکی نادره در نشئتین

شاهرگ زینب (س) و قلب حسین (ع)

آمد ، حساس تر از یاس ها

در کف دستش دل عباس (ع) ها ...

ادامه دارد...

 برای جانبازان شیمیایی:

آنانکه مرید چارده معصومند

همواره به جرم عاشقی ، محکومند

این طایفه ، سرنوشتشان معلوم است

یا کشته تیغ عشق یا مسمومند

یک دشت شقایق سپید ، آورده

یک دامنه ، غنچه امید آورده

دیروز کسی به دیدنت ، آمده بود

از چشم تو ، « یک باغ شهید » آورده

در خیمه خاطرات ما ، فانوسی

با زمزمه های دل شب ، مانوسی

از اشک سئوال کردم ، امشب می گفت:

باران ، دریا ، نه! بلکه ، اقیانوسی

سحر که صدای در می اومد از جا می پریدم و می گفتم: «خودشه»!

گاهی وقتام که از سر شب بهم  الهام می شد که امشب میاد!

چادر نماز گلبهی مادر خدابیامرزمو سر می کردم و پا سجاده زبون می گرفتم. اونوقت اگه صدای در می اومد!... سبکتر از پرنده ها به در می رسیدم... و ...

گاهی وقتا ، تو اولین برخورد با خنده می گفت: «تویی که نمیذاری شهید بشم! همین دعاهاته که کار دستم داده!»

اما گاهی وقتا تو همون نگاه اولش ، آتیش خط مقدمو می دیدم! آتیشی که خدا می دونه چندتا ابراهیمو به گلستون برده!

اونوقت دیگه دل و دماغ احوالپرسی درست و حسابی رو نداشت! منم گیر نمی دادم!

کافی بود تا سراغ چند تا از رفیقاشو بگیرم تا با شنیدن اسم یکی از اونا عکس العمل نشون بده و... همیشه دم دمای سحر می اومد! خوب کارش اینطور ایجاب می کرد!

خودش هم هروقت می خواست بره، تا می پرسیدم کی میای ، می گفت: « تو که می دونی من هر موقع میام وقتیه که ستاره تازه خوابش برده و دم دمای سحره»!

***

ستاره از اولش هم سوسو می زد!

بچم هیچوقت حال خوشی نداشت.

انگار داغ همه رفیقای ابراهیم به دل اون نشسته بود که همیشه تا نزدیکای صبح می سوخت و هیچوقت ضربان قلبش میزون نبود.

بچم شب که می شد، آتیش دردش گر می گرفت و خونمونو روشن می کرد.

اگر چه خوابوندنش کار سختی بود اما برامون عادت شده بود.

دکترا می گفتن به هیجده سالگی نمی رسه.

راست می گفتن.

هر نوع عمل جراحی فقط باعث می شد که اجل اون زودتر برسه.

بچم ، آه بچم!

یه صبح هر چی صداش کردم بلند نشد.

انگار سالهاست که همینطور آروم و بی صدا خوابش برده!

دوشب قبل از اون خواب باباشو دیده بود.

می گفت: « بابا همون جور که تو عکس سینه دیوار اتاقمونه، می خندید و برام دست تکون می داد.»

اومد جلو بغلم کنه که...

***

حالا دیگه سحر هم قد باباش شده!

قد اون روزایی که کوله بار تنهائیشو رو شونه اش مینداخت و با سبکترین نسیمها از سر کوچه می پیچید و ...

حالا دیگه سحر هم قد باباش شده!

قد اون روزایی که باباش دنبال گمشده خودش از نوک شاخ شمرون تا لب اروند رود، همه جا رو زیر و رو می کرد.

قد اون روزایی که دل تو سینه ش نبود و...

***

امروز داداش مجید از اهواز زنگ زد!

گفت: « آرزو!... مژدگونی بده که بالاخره گمشدت پیدا شد.»

ابراهیم با کاروان بعدی داره میاد!

میدونی چطور شناسایی شد؟

از همون عکس که با تو و ستاره انداخته بود!

می گفت: ستاره خفت ، بر می گردم

وقتی که سحر شکفت بر می گردم

سر تا سر خاک جبهه رو باید گشت

دنبال کسی که گفت : بر می گردم